زمانی میرسد که احساس میکنی دیگر هیچ چیز نمیتواند آرامات کند. هیچِ هیچ هم که نه. شاید وقتی توانستی کمی، و فقط کمی، به خودت مسلّط شوی و چشمهایت کمی واضحتر دیدند، میبینی در واقع لیست بلند چیزهایی که میتوانستند آرامات کنند کوتاه و کوتاهتر شدهاند. میبینی از آن زبانههای شعلهوری که زمانی گرمات میکردند تنها بارقههایی ماندهاند که در تاریکی سوسو میزنند. چیزهایی خُرد و ریز که از هیچ بهترند و میتوانی به آنها بیاویزی و فرو نروی. ولی فردا همان بارقهها هم میروند زیر خاکسترِ سرد و کمی بعد همهچیز خاموش میشود.
رادیو جادی ۱۹۸ – ریبوت کن شاید برگشت
-
در رادیوی ۱۹۸، از دو ماجرا در یوتیوب میگیم و از دو ماجرا در ایران و یک
حمله مرسوم این روزها به داراییهای دیجیتال آدمها رو بررسی میکنیم؛ سریع و
موثر چون...
۴ روز قبل