لس آنجلس 11 جولاي 2029 .باد مرگباري تو ويرانه ها مي وزه. ماشينهاي سوخته و درب و داغون كه تو يه صف روي بزرگراه ويران شده تلنبار شدن ور مي بينيم. دوربين به روي جمجمه هاي سوخته حركت مي كنه و همزمان صداي زني به گوش مي رسه:« در بيست و نهم اوت 1997 سه ميليارد نفر كشته شدن . بازماندگان اون جنگ هسته اي اسم اون روز رو روز داوري ناميدند. بازماندگان ماندند تا با كابوس جديدي روبرو بشن .جنگ عليه ماشينها ...» پايي فلزي جمجمه رو خرد مي كنه .دوربين با سنگيني هر چه تمامتر بالا مياد و يك روبات جنگي رو مي بينيم.با چشمان قرمزي به قرمزي خون به اطراف نگاه مي كنن. در پس زمينه جنگ آغاز شده ...جنگ روباتها و آدمها . آتش و دود و انجار همه جا رو پر كرده. تو يه گوشه فرمانده با دوربين همه جارو تحت نظر داره .«...اسكاي نت كامپيوتر كنترل كننده ماشينها دو ترميناتور رو براي مبارزه با آدماه در زمان به عقب فرستاد .ماموريت كشتن فرمانده نيروي مقاومت انسانها .جان كانر پسر من . ترميناتور اولي براي از بين بردن من برنامه ريزي شده بود .درسال 1984 قبل از تولد جان كه شكست خورد .ترميناتور دوم براي ازبين بردن جان ماموريت داشت ، وقتي كه جان هنوز كودك بود . همانند مورد قبل نيروي مقاومت تنها قادر به فرستادن يه رزمنده تنها بود.محافظي براي جان .مساله اينه كه كدوم يك زودتر به جان برسه ...»
تو اين هيرووير جنگ ديدن ترميناتور 2 :روز داوري يه معني ديگه اي داره. همونطور كه اون روزي كه فيلمبرداري سكانس جنگ هسته اي كه تو خواب ساراكانر اتفاق مي افته روزي شروع شد كه جنگ اول آمريكا عليه عراق شروع شده بود ،يه معني ديگه مي داد. اين همه فيلمهاي ضد جنگ ساخته شدن ولي هنوز و هنوز هم جنگها شروع مي شن و مردم هم مي ميرن . اين همه بر اساس درد ورنج مردم تو جنگها فيلم ساخته مي شه ولي چه فايده؟
اين روزها خيلي به ياد تيستو سبز انگشتي افتادم كه با گلها ش به جنگ ، جنگي رفت كه مي خواست دنيا رو ببلعه . پيش خودم فكر مي كنم اگه تاريخ رو نويسنده هاي كتاب كودكان مثل نويسنده تيستو سبز انگشتي يا كتاب كيك آسموني مي نوشتن دنيا كودكانه تر و تر و تميز تر نبود؟
خيلي احساساتي شد .خودم هم ميدونم ...
مرد تو اون لباس فضايي اش،تو اون سفينه خالي از سكنه خيلي تنها شده بود. همه جا ساكت بود .فقط صداي نفس هاي خودش رو مي شنيد و صداي هال – 9000 كامپيوتر پيشرفته هدايتگر سفينه . هال بعد از كشتن فرانك و از بين بردن اون سه نفر كه تو خواب مصنوعي بودن ، ديويد رو كه براي كمك به فرانك از سفينه خارج شده بود به سفينه راه نداده بود.توجيه اش هم اين بود كه اين ماموريت مهم تر از اونه كه تو بخواهي به خطرش بندازي . اولين بارتو عمر بشر بود كه ابزار ساخت بشر به جاش تصميم مي گرفت و اون رو به هيچ هم حساب نمي كرد. منتها اين حيوون متفكر رو دست كم گرفته بود.ديويد به طريقي وارد سفينه شد و الان هم داشت مي رفت تا هال رو خاموش كنه .
:« هي ديو ، نميدونم چرا داري اينكار رو با من مي كني .من در عرض 10 سال بالاترين اطمينان رو نسبت به كار خودم جلب كرده بودم .تو مي خواي ذهن من رو از كار بندازي .» ديو اهميتي به حرفهاي اون ماشين نمي داد.در اتاق حافظه هال رو باز كرد و داخل اون محفظه سرخ رنگ شد كه با اون نورهاي قرمز رنگ اش خيلي شبيه يه مغز خون آلود شده بود شد . هال داشت مي گفت من مي ترسم . ديو نمي دونست يه ماشين چه جور مي تونه بترسه . همين طور كه نمي دونست چه جور فكر مي كنه. فقط مي دونست چه جور مي دونست اون رو از كار بندازه.شروع كرد به خارج كردن سلولهاي حافظه هال از جاي خودشون .چقدر اون سلولها شبيه اون لوح مرموز 4 ميليون ساله بود كه تو ماه پيدا كرده بودن.حافظه هال يواش يواش ضعيف مي شد.همون طور كه صداش داشت تغيير مي كرد. هال ناگهان گفت :« خانمها و آقايان من هال از سري 9000 هستم.من در تاريخ 12 ژانويه سال 1992 در موسسه هال در اورباناي ايلي نويز زير نظر دكتر آركاني شروع به كار كردم .اون به من ياد داد كه آواز بخونم .ديو ، مي خواي اون رو برات بخونم؟» دستهاي ديو مي لرزيد . وحشت كرده بود .گفت :« آره هال .اون رو برام بخون.» و هال شروع كرد:
بيرون بارون شديدي مي باريد.مرد سرش رو از پنجره ماشين اورد بيرون و به زن كه رو بالكن ايستاده بود گفت :« برو تو. سرما مي خوري » و خداحافظي كرد و رفت. اگه سريع ماشين رو مي روند 3 ساعت ديگه به زنجان مي رسيد و شب رو پيش زن و بچه هاش مي موند. زن به داخل خونه برگشت. دوباره تنها شده بود. دوباره خودش شده بود.همون پرستار تنها كه دنبال يه هم صحبت مي گشت . تلفن رو برداشت و يه شماره گرفت:« الو . يه ماشين مي خواستم.» كمي مكث كرد و در جواب مردي كه مقصدش رو مي پرسيد گفت :« ميدون خراسون »و ما مونديم و آهنگIt Must have been loveاز Roxette كه تو پس زمينه شنيده مي شد...
« ...نيو - اينها واقعي نيستن؟
مورفيوس - واقعيت چيه؟ چطور مي توني تعريف اش كني؟ اگه در مورد چيزهايي كه لمس مي كني و مي چشي و ميبيني صحبت مي كني ،اون وقت مي شه گفت واقعيت تفسيريه كه مغزت ازجريانهايي الكتريكي كه از عصبهاي حسي تو بهش گسيل مي شه انجام مي ده...»
دختر كوچولو رو تخت خواب اش دراز كشيده بود .از پدرش پرسيد :« پدر ، اين درسته كه ما تو جهان تنها هستيم؟» پدرش جواب داد :« اگه ما تو جهان تنها باشيم .اون وقت فضاي زيادي تو جهان به هدر رفته .» ...
وقتي كه فكرش رو مي كني كه كل عالم يه چيزي حدود 18 ميليارد سال عمر داره و در واقع نور با اون سرعت سيصدهزار كيلومتري اش تو ثانيه، 18 ميليارد سال بايد تو راه باشه تا از اينجا به لبه دنيا (اگه واقعا لبه اي داشته باشه) برسه و همين طور اگه فكرش رو بكني كه از ظهور اولين انسانها روي زمين چيزي حدود 30 هزار سال مي گذره و اولين تمدنها يه چيزي حدود 10 هزار سال عمر دارن و ما تازه سي و اندي ساله كه پامون به فضا باز شده ، مي بينيم كه زياد هم پر بيراه نگفته . يه شق خودپستدانه ديگه اش هم اينه كه كه فرض كنيم اين دنيا فقط براي بشر به وجود اومده يعني 18 ميليارد سال انتظار كشيده و كشيده و كشيده تا اين بشر خلق بشه و ... . اميدوارم كه اين احتمال دوم غلط باشه .فكرش هم مو رو به تن آدم سيخ مي كنه ...
جشن فارغ التحصيلي تموم شده بود.حالا ديگه كلاريس همون دختر قبلي نبود. شده بود مامور ويژه استارلينگ. بعد از اون همه فشار و التهاب براي نجات بره هاي كوچولو ، احساس آرامش مي كرد. جك كرافورد ، رييس اش ،گفته بود امروز همه ما به تو افتخار مي كنيم .همه اونجا بودن .حتي اون دو تا دكتر حشره شناس كه تو موزه تاريخ طبيعي باهاشون آشنا شده بود.فقط دكتر لكتر اونجا نبود. دكتر هزاران مايل اون ور تر تو يه فرودگاه كوچيك بي نام و نشون آفريقايي با چهره اي متفاوت در حال گرفتن شماره تلفني بود كه اون رو به كلاريس وصل مي كرد.
- استارلينگ ،بفرماييد .
- كلاريس ، فكر مي كني بعد از همه اين جريانها بره ها از جيغ كشيدن دست برداشتن؟
- دكتر لكتر!!!!
- سعي نكن اين رد خط رو بگيري . چون به اندازه كافي ادامه نمي دم .
- كجا هستي دكتر ؟
- قصد ندارم بگم كجا هستم . دنيا با بودن تو خيلي زيباتره.
- هواپيمايي تو فرودگاه به زمين نشسته بود و مسافرهاش در حال پياده شدن بودن . ازپشت عينك دودي دكتر لكتر مي تونستيم برق چشمهاش رو ببينيم وقتي كه دكتر شيلتون ، زندانبان سابق اش ، رو ديد كه در حال پياده شدن از هواپيما بود
- خداحافظ كلاريس . مي رم كه نهار رو با يه دوست قديمي بخورم .
صداي دكتر لكتر ، دكتر لكتر گفتن كلاريس با قطع شدن تلفن قطع شد . دكتر كلاهش رو برداشت و خيلي خونسرد راه افتاد .رفت به دنبال دكتر شيلتون كلافه اي كه از هرم گرما عرق كرده بود و ازد ست دكتر به اون كشور آفريقايي فرار كرده بود . دكتر شيلتون سفيد و فربه و خوشمزه كه هزاران مايل رو اومده بود تا تبديل بشه به نهار ي خوشمزه براي دكتر هانيبال لكتر .
هزاران بار فيلمهايي ترسناك رو ديدم كه به زور هزار جور بزك و سطل خون و جيغ و فرياد خواستن ترسناك باشن .ولي هيچ صحنه اي مثل صحنه آخر اين فيلم من رو نترسوند. نمايي از بالا كه دكتر لكتر رو نشون مي داد در حالي كه دكتر شيلتون رو تعقيب مي كنه ،تو ازدحام جمعيت گم مي شه . جمعيتي كه از حضور اون هيولاي آدم خوار باهوش و بي رحم غافله.
« ..وقتي اين ماجرا كامل بشه ،وقتي اين داستان تموم بشه ، اون وقت مي بيني كه داستاني خواهد بود .چيزي كه مردم نمي تونن اون رو حاشا كنن ..» وقتي مرد اين حرفها رو مي زد ماشين به شدت مي لرزيد.همون طور كه ما مي لرزيديم. همه خسته بودن .كارآگاه سامرست پير كه آخرين روز کاری اش رو مي گذروند.كارآگاه ميلز كه همه ماجرا رو نديده بود.كسي نمي خواست به اين پيامبر قاتل باج بده .فقط مي خواستن ماجرا تموم بشه...
وقتي به اون بيابون وسيع ، خشك و برهوت رسيدن ، وقتي حضور سنگين اون دكلهاي برق فشار قوي ، خدا رو به يادمون اورد ، فهميديم كه اينجا ديگه آخر دنياس. وقتي كه كارآگاه ميلز فهميد اون هم انتخاب شده ، وقتي كه اسلحه اش رو كشيد تا اون پيامبر رو بكشه ، وقتي كه كارآگاه سامرست داشت التماس مي كرد ، خدا خدا مي كرديم جان اندرتون افسر اداره جلوگيري از جنايت سر وقت برسه و نزاره كه ميلز شليك كنه . اما ميلز شليك كرد و با شليك اش چرخه كامل شد و هفت گناه كبيره ، هفت قرباني خودشون رو گرفتند...
نيمه شب شده بود.افسر پليس گوشي تلفن رو برداشت و شماره اي را گرفت.« هنوز خبري نيست؟»«نه خبري نيست».تلفن رو قطع کرد و شماره ي ديگر را گرفت .« من وينسنت هستم .چه خبر ؟»- «هيچ چي قربان. اينجا كسي نيومده » .تلفن رو قطع کرد.کمي فکر کرد . دسته کليدش را از روي ميز برداشت و در حاليکه از اتاق خارج مي شد به همکارهاي کلافه اش گفت :« مي دونيد چيه؟نيل رفته.مثل يه پرنده پرواز کرد و رفت ...سفر به خير لعنتي.کارت درست بود ».يکي ازش پرسيد:« بهتر نيست صبر کنيم؟ » . مرد حرف اون رو نشنيد.اونقدر خسته بود که حد نداشت .از اتاق خارج شد و به آرومي گفت :« مي خوام برم هتل يه دوش بگيرم و يکماه تمام بخوابم .» آدمي مثل تو بايد هم که خونه نداشته باشه و تو هتل بخوابه.آدمي مثل تو بايد هم تنها باشه.هميشه تنها.درست مثل بقيه آدمهاي دوروبرت .مثل زن سوم ات ، نادختري كوچولوت ، مثل نيل.اما نيل الا ن تو اون بزرگراه تنها نبود . دختره همراه اش بود . مي رفتن تابه اون هواپيما برسن و مثل يه پرنده ، آزاد و رها دور بشن از اون شهر لعنتي .اما يه چيزي اين وسط گم شده بود .يه چيزي ذهن نيل رو مشغول کرده بود.کارش تو اون شهرتموم نشده بود .هنوز يه چيزي بهش بسته شده بود که اون رو به اون شهر وابسته مي کرد .اگه از اون رها نمي شد نمي تونست اونجا رو ترک کنه.مگه خودش هميشه نمي گفت نبايد به هيچ چيز وابسته باشي بايد آزاد باشي تا اگه احساس خطر کردي بتوني تو 30 ثانيه همه چيز رو ول کني و بري . تلفن رو برداشت و يه شماره رو گرفت .يه صداي نحس گفت که هواپيما تو راه .اما اگه دنبال مخمصه هستي ، اگه واقعا مي خواي کارت رو تموم کني ، اوني که دنبالش هستي تو يه هتل کوفتي به يه اسم کوفتي تر يه اتاق گرفته .اما بي خيال .بروبه سلامت تو الان آزادهستي و قطع کرد. مرد تلفن رو قطع کرد و به راهش ادامه داد .ماشين وارد يه تونل نوراني ، قشنگ و روشن شد.چقدر شبيه اون تونلي بود که شيرين با دايي يوسف ازش گذشته بود . نيل هم از اون تونل گذر کرد اما...تصميم اش رو گرفت .يه نگاه به دختري كه دوستش داشت انداخت سر فرمون ماشين رو كج كرد .مسير ماشين عوض شد و افتاد تو مسير برگشت به شهر.دختره خيلي تعجب کرد .مرد گفت:« يه کاري هست که بايد تموم اش کنم» .دختره با تعجب پرسيد:« بايد همين الان تموم اش کني ؟» مردلبخندي زد و گفت :« آره .همين الان » و به افق خيره شد.اونجايي که شهر نزديک و نزديک تر مي شدو مرد هم به سرنوشت خودش نزديک و نزديک تر مي شد......مردي که زشت بود و لباس عربها رو پوشيده بود و خيلي بزرگ بود به مرد کوچکترگفت :« هر چه بخواهيد مي توانم برايتان آماده کنم، سرورم » .مرد جواب داد:« هر چه ؟حتي اگر ميوه بخواهم.مي تواني در اين فصل برايم مثلا هلو بياوري؟» هنوز حرف مرد تمام نشده بود که ظرفي پر از هلو هاي خوشرنگ در مقابلش ظاهر شد , هلوهايي اونقدر خوشرنگ و بزرگ و آبدار که پسر کوچيکي که براي اولين بار به سينما اومده بود الان هم که الانه تو پيشخون مغازه هر ميوه فروشي و سوپر مارکتي که مي بينه دنبلالشون مي گرده ... »
بيست سال پيش در همين روزها بود که در سينمايي فکسني تو بندرانزلي دنياي رويايي من با اين صحنه از فيلم علاءالدين و چراغ جادو آغاز شد .دنيايي که همين روزها بيست ساله مي شه و بايد سالگرد آن را جشن بگيرم . تصميم گرفتم از امروز بيست مطلب بعدي ام را به بيست صحنه بياد ماندني از فيلمهايي که در اين بيست سال ديده ام اختصاص بدم.هيچ تضميني وجود نداره که اين بيست فيلم از شاهکارهاي تاريخ سينما باشن، هيچ تضميني وجود نداره که اين صحنه ها خوش ساخت ترين و جزو اون جادويي ترين صحنه هايي که يه فيلم مي تونه داشته باشه ، باشن .فقط و فقط صحنه هايي از فيلمهايي هستند که تو ذهن من موندن و مدتها قلقلکم دادن.پس اگه يه رگه هاي از دنياي جوادي و اسداله منشانه تو اين مطلبها ديديد به بزرگي خودتون ببخشيد که اين بنده خدا فقط به اين فيلمها دسترسي داشته .
از امروز تا بيست مطلب بعدي، اين وبلاگ به سينما اجاره داده شده به بهايي که در برابر خاطره هاو روياهايي که برام از سينما مونده بسيار ناچيز و ارزونه ...
نور آتش صورت سياه و کثيفش را نارنجي کرده بود .زخمي کهنه و عجيب بر روي گلو داشت .لباسي داشت که به کهنگي تاريخ بود.زير لب ترانه اي به زبان باستاني مردم بين النهرين زمزمه مي کرد.زبان ما را خوب صحبت نمي کرد. سر غروب لب جاده ديدم اش .به ديوانگان مي مانست ، اما ديوانه نبود.داستانهاي زيادي از نبرد ايرانيان و يونانيان برايم تعريف کرد. داستانهايي از شکوه و عظمت ايران باستان . از جنگها و نبردهاي قديمي .از شاهان و مردم باستاني ايران زمين .وقتي از کوروش سخن مي گفت اشک در چشمانش مي درخشيد. از کتري قر شده روي آتش برايش چاي ريختم. چاي را نوشيد و به زباني که برايم عجيب بود بر اسکندر و آبي که از دست اسکندر نوشيده بود و اورا جاودانه کرده بود لعنت فرستاد...صبح که بيدار شدم ، رفته بود . به دنبال صحراي تاريکي رفته بود که سنگها و خاکش از طلا و الماس بود. به دنبال آبي که حيات جاودانگي اش را از بين ببرد و اورا فاني کند .آبي که هيچ وقت نخواهد يافت
...او محکوم به جاودانگي بود .
« ... او از لحظه هاي خجالت دختر خيلي خوشش مي آمد.كمي به دليل اينكه اين لحظه ها اورا از زناني كه پيشتر شناخته بود متمايز ميكردو كمي هم براي اينكه از قانون ناپايداري زمان با خبر بود ، و اين باعث مي شد كه شرم دوست دخترش در نظر او حتا به چيز گرانبهايي تبديل شود...»
بازي اتواستاپ -نوشته : ميلان كوندرا
ساعاتي از غروب هست كه تو كلاس نشستي و مي توني كاملا آزادانه فكر كني هيچ موجود زنده ديگه اي تو دنيا وجود نداره ، فقط توهستي و دكتر پيامي كه پاي تخته سياه داره درس مي ده و بچه ها و جيرجيركي كه براي كه محبوب از دست رفته اش جير جير مي كنه...
